بارگاه امامزاده حسن، نزديك كاخ سليمانيه كرج واقع شده است. گنبد و بارگاه امامزاده حسن درمحوطه نسبتا كوچكي قراردارد وبرخلاف امامزاده طاهر و امامزاده محمد ، تدفيني درآن صورت نمي گيرد. تاسيسات و ابنيه امامزاده حسن و توسط اداره اوقاف كاملا نوسازشده كه اين ساخت و سازها هنوزهم ادامه دارد. درسفرنامه هاي جهانگردان دوره صفوي و قاجاري كه درمورد كاروانسراي شاه عباسي و كاخ سليمانيه مطالبي نوشته اند، وجود امامزاده حسن درجوار اين بناها رانيزذكركرده اند. مدير اين مجموعه ، امامزاده حسن را ازنوادگان امام موسي كاظم(ع) مي داند ولي ازتاريخ دفن ويا ساخت آرامگاه ، اطلاع قابل ذكري ندارد

ارژنگ قلعه در كوه ارژنگ يا ارچنگ در جنوب روستاهاي ميناوند و باريكان از توابع بخش طالقان شهرستان ساوجبلاغ واقع شده‌است. از روستاي باريكان تا قلعه سه تا چهار ساعت راهپيمايي دارد. تا حدود پانصد متري قلعه را با ماشين مي‌توان طي كرد. در ايام سرد سال برف مسير خاكي را ميپوشاند. قلعه ارژنگ كه خرابه‌هاي آن بالاي روستاي ميناوند قرار دارد در سال ۵۴۴ به به دست امير كيا محمد بزرگ اميد ساخته شده‌است. ارژنگ قلعه را در طول تاريخ دل جنگ و قلادوش هم گفته‌اند.اين قلعه يكي از قلاع مهم اسماعيليان منطقه طالقان بشمار ميرفته‌است. قدمت تاريخ قلعه پراچان مربوط به دوره سلجوقيان، ۱۰۰۰ سال پيش است.در وسط قلل اطراف روستاي پراچان، بقاياي قلعه‌اي به نام قلعه پراچان مشاهده مي‌شود. حداكثر سطح قلعه، دايرهاي به قطر ۱۵ متر مي‌باشد. در سطح قلعه، گودالهايي مشاهده مي‌شود كه برخي از آنها، احتمالا بقاياي معماري و برخي نيز حاصل حفاريهاي غير مجاز قاچاقچيان مي‌باشد. به احتمال زياد اين قلعه مقر فرماندهي در مواقع بسيار حاد و دشوار بوده‌است. موقعيت اين قلعه به گونه‌اي است كه بر تمامي ارتفاعات منطقه اشراف دارد و با قلعه نشينان ديگر مانند دختر-ارژنگ-قلعه منصور-قلعه كيقباد و ديگر قلاع منطقه طالقان ارتباط داشته‌است. فتح اين قلعه و دسترسي به آن نيازمند زمان طولاني بوده كه در مواقع جنگ به سختي عايد مهاجمان شده‌است. با توجه به سفالها و عدم تنوع در آنها به نظر مي‌رسد زمان طولاني از قلعه استفاده نميشده و تنها در يكي دو برهه از تاريخ و عمدتا در دوره اسماعيليه و سلجوقيان فعال بوده‌است و قدمت آن به دوره‌هاي ياد شده بر مي‌گردد

دو كيلومتر پس از گچسر ، در جاده اصلي به طرف تونل كندوان در كنار رودخانه ، آثاري از يك پل سنگي قديمي ديده مي شود كه با نزديك شدن به آن راهي قديمي به عرض 160 سانتي متر كه در دل صخره كنده شده ، مشاهده مي شود. با كمي دقت مي توان آثار ديلم و كلنگِ سازندگان آن را در جاي جاي سنگ ها ديد. به اين ترتيب اين تصور به وجود مي آيد كه چون راه توسط ابزار آهني چون ديلم و كلنگ ايجاد شده به اين نام خوانده شده است. استحكام زياد پل و رنگ صخره كه شباهت بسيار به آهن دارد، نيز مي تواند دليل اين نام گذاري باشد.